Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/154

 A ten stary profesor był mężem młodej, wesołej, rozśpiewanej, kolibrzej Miry.
 I pamięta noc straszną:
 Ojciec nie spał. Nie rozbierał się tej nocy. Budził go kilkakrotnie o różnych godzinach.
 — Matki niema.
 Załamywał ręce, rwał włosy na głowie. Był biedny, bezradny, godzien najwyższej litości.
 — Wypadek jakiś okropny...
 I płakał nieszczęsny stary.
 Ale na drugi dzień ojciec już nie płakał. Miał oczy suche, upiorne, szklane, obłędne. A tak okropnie patrzył temi oczami, że jego, małego Janka, dreszcz przenikał.
 — Matka umarła — mówił, wykrzywiając się brzydko — umarła i nie wróci do nas, a my, synu nie przeżyjemy tej śmierci.
 Prawda synu, że chcesz umrzeć wraz ze mną, skoro matki z nami niema.
 Było w głosie ojca coś tak groźnego, że Janka zdjął lęk niewypowiedziany i chciał uciekać, ale wszystkie drzwi na klucz były pozamykane.
 — Nie bój się chłopcze, ja jestem z tobą — mówił, śmiejąc się w sposób przykry i odrażający — jestem przy tobie i nie opuszczę cię nigdy.
 Zgasił gaz, siadł na tej ich ogromnej otomanie i Janka wziął sobie na kolana.
 A Janek czuł nieznośny zapach gazu, roz-