Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/195

kiwaniach. Siedział nieruchomo, zapatrzony snadź w piękną panią, którą ze swego miejsca mógł widzieć wybornie.
 Przerwałem wreszcie zbyt już długie milczenie.
 — Przysiągłbym, zacząłem, że znam kobietę, która siedzi tam za mną z owym starym jegomością.
 — Hm, pochlebiam sobie, mruknął z jakimś dwuznacznym uśmiechem.
 — Jakto?
 — No, znasz ją.
 — Ja?
 — Z całą pewnością.
 Nachylił się nad talerzem, i dłubał po nim widelcem, niby z wielką uwagą.
 — Nie pamiętasz Józi? spytał, nie podnosząc głowy.
 — Józi?
 — No, Józi... od Barońskich... cztery, pięć lat temu?..
 Teraz przypominam sobie wszystko. Znalazłem nareszcie przyczynę złudzeń. Państwo Barońscy, u których dość często bywaliśmy na rautach, mieli kiedyś pokojówkę uderzająco podobną do naszej interesującej nieznajomej. Zachowałem w wyobraźni obraz jej rysów i nagle... Ha, ha. — Rozumiem, wszystko rozumiem! Dziewczyna rzeczywiście była nad miarę piękna, to