Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/25

trudności płatnicze, to też postanowiłem ulżyć panu ciężaru.
 — Jakto?
 — Zająć się losem tej wdzięcznej osóbki całkowicie.
 — Łajdak! Jakiem prawem?
 — O, mój Boże... No, rozporządzam znaczniejszymi funduszami. Proszę pana, niezrównana ta artystka, posuwając się w hierarchji społecznej, dzięki kulturze, jaką jej dajemy, uczę ją bowiem śpiewu... w wolnych chwilach.
 — Pan?
 — Ja. Otóż, powiadam, posuwając się w hierarchji, podnosi w odpowiednim stosunku stopę wymagań życiowych i stanęła ostatecznie na szczeblu... na którym... którego... Ha, cóż, wszystko ma swoje granice... i człowiek, żyjący wyłącznie z pracy rąk własnych, choćby przy najrozleglejszej praktyce...
 — Jak śmiesz mówić mi coś podobnego?
 — Proszę pana, ot już w tym roku nie mogłeś pan przyjaciółce naszej sprawić pelerynki sobolowej... musiałem ja...
 — Pan? Nieprawda, dostała od babki staruszki.
 — Od dziadka, panie szanowny, od dziadka.
 — Po co mi pan otwierasz oczy na tę ohydę?
 Zacisnął pięści.
 — Ach, jacy ludzie są okrutni i mściwi: oko za oko!