Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/48

 On żyje dla niej, bo z nią rozmawia, swoim miłym, nizkim głosem, który tak doskonale słyszy w formie charakterystycznych, żartobliwych zwrotów listu.
 — Jakbym go widziała tu, na tym krześle przy stole... Wieczorem pijaliśmy razem herbatę... Właśnie żartował sobie z moich obaw, moich przesądów... Jakże chcecie, ażebym wierzyła w śmierć chłopca mojego, skoro tu siedzi i żartuje, jak zawsze...
 A jednak ktoś umarł... rozdarty na strzępy przez szrapnel nieprzyjacielski.
 Ubiegło dni czternaście. Mila liczyła skrupulatnie dni, godziny, minuty i niepokój jej wzrastał stopniowo, jak zbliżała się data fatalna — data telegramu.
 Dotychczas nic. Kiedyż się nareszcie skończą te listy tragiczne.
 Podniecona straszliwie, zgorączkowana niecierpliwem wyczekiwaniem, przybiegała wieczorami do pani Zabrzeskiej i z nią razem nasłuchiwała dzwonka. Nauczyła się rozpoznawać stąpanie roznosiciela pocztowego po schodach.
 Terkocze dzwonek u drzwi wchodowych.
 — To on — piętnasty.
 Tak, ten znany, znamienny stempel na kopercie.
 — Szesnasty!
 — Rachunek Mili wskazuje niezawodnie, że