Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/72

 W chwili, kiedy robiłem rachunek ze służącym, widziałem, że Fela odwróciła się ode mnie, nadąsana.
 Odeszła w głąb pokoju, ukryła twarz w aksamitnej, zasłaniającej okno, draperji i pozostała tam, choć służący dawno już opuścił nasz gabinet.
 Zapanowała długa chwila ciszy, dość krępującej.
 Usłyszałem, że szlocha.
 Istotnie spazm płaczu wstrząsał jej ciałem. Łkanie stawało się coraz gwałtowniejsze.
 — Dziecko, co tobie, ty płaczesz?
 — A bo pan jest człowiekiem nieuczciwym.
 — Ja?
 — Tak, pan. Nadużył pan mego zaufania... upoił i sponiewierał.
 — Wiesz, jak jestem na tym punkcie drażliwy, jak znieść nie mogę, ażeby ktokolwiek płakał przy mnie, a zwłaszcza przeze mnie, rozumiesz zatem, jak mnie dotknąć musiały boleśnie łzy dziewczyny.
 Ja nieucziwy, ja nadużyłem zaufania!
 Starałem się usprawiedliwić, wytłumaczyć.
 — Ach, mój Boże, dziecko drogie — zacząłem z perswazją. — Któż mógł przewidzieć, kto mógł przypuścić... No, wiedziałem przecież... hrabia Zdziś, Michał Lala, Franek, no, ten łobuz malarz i... bo ja wiem.