Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/18

—   16   —

się jak wryta. Stał przed nią człowiek obcy zupełnie, bez cienia serdeczności, oschły i zimny. Jakiś głos wewnętrzny mówił jej, że to nie jest jej brat, że to człowiek obcy i wrogi.
 I rzeczywiście hrabianka miała rację. Przyglądałam mu się nieznacznie i zauważyłam jego spojrzenie, rzucane ojcu. Ślepyby zauważył czającą się w nich chciwość i nienawiść. Każde spojrzenie mówiło... „czyham na twą śmierć“!..
 Przeczułam jakąś straszną tajemnicę i zdjęta trwogą napisałam do pana... to jest... hrabianka poprosiła mnie, abym napisała, byś przybył i dopomógł nam ocalić hrabiego.
 — Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Operacja wyznaczona na jutro?
 — Tak, nie da się już odroczyć.
 — O której się odbędzie?
 — Mówiono mi, że o jedenastej.
 — Czy przedtem mógłbym zobaczyć się z hrabią?
 — Owszem, ale wpierw będzie pan musiał zobaczyć hrabiankę, oczywiście.
 — O której?
 — Proszę przyjść o dziesiątej. Czy usuwał pan już kamienie nerkowe?
 Zorski uśmiechnął się mimowoli. Pytanie wydało mu się niezmiernie zabawne.
 — To moja specjalność, sennora. Tego rodzaju operacje wykonywałem już wielokrotnie.
 — Czy taka operacja jest niebezpieczna?
 — To zależy. Musiałbym wpierw zbadać chorego.
 — A więc jutro?
 — Tak, sennora.