Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/26

—   24   —

ci — westchnął żebrak. — Czuję już zbliżającą się śmierć.
 — Nie trzeba tracić nadziei — pocieszał go brygant z współczuciem — odpoczniesz u nas i wrócisz do zdrowia.
 — Nie... mój synu... — moje chwile są już policzone... czekam śmierci jak zbawienia... Drżę tylko na myśl o Sądzie, jaki mnie czeka na tamtym świecie.
 Brygant zastanowił się.
 — Może potrzeba ci spowiednika? — spytał.
 — Jakto, między „brygantami“ znajduje się kapłan, sługa Boży?
 — Tak, nasz ojciec Dominikanin nigdy nie bierze udziału w rozbojach, to człowiek pobożny i szczery. Przybył do nas, by nas oświecać i nawracać na drogę prawdy i nie jego to wina, że niewiele udało mu się zdziałać dotychczas. Jest on moim nauczycielem i bardzo dużo mu zawdzięczam.
 — Jakto nauczycielem? — zdziwił się żebrak. — Czyż rozbójnicy uczą się czegokolwiek?
 — Mnie uczono wszystkiego, co powinien umieć wielki pan, bo kapitan używa mnie wtedy, gdy trzeba wysłać na zwiady kogoś między znakomitych sennorów.
 — Jak ci na imię?
 — Mariano.
 — A nazwisko?
 — Nie wiem.
 — Jakto? Musisz mieć przecież jakieś nazwisko?
 — Nie mam żadnego.
 — Dlaczego? Jak się nazywa twoja rodzina?
 — Nie mam rodziny. Jestem podrzutkiem. Kapitan mnie znalazł w górach.