Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/4

—   2   —

 Opadł ciężko na rozpalone od żaru słonecznego kamienie i ukrył twarz w obu rękach. Cisza śmiertelna panowała dokoła. Od czasu do czasu przerywał tę ciszę uporczywy, ciężki kaszel starca.
 — Matko Boska, miłosierdzia pełna — szeptał — zmiłuj się nademną, wstrzymaj ostatnią godzinę i spraw, bym mógł naprawić swą zbrodnię.
 Zadrżał. — A może on już nie żyje? Może napróżno się łudzę? Wszak mogli go zbóje zabić, tego pięknego chłopczyka, a co wtedy?
 Podniósł się z trudem i powlókł dalej.
 — Pójdę... Będę szedł, póki mi sił starczy... Niedaleko stąd powinna być ich kryjówka. Muszę im wydrzeć tajemnicę, muszę się dowiedzieć, co zrobili z chłopcem.
 Nagle dały się słyszeć szybkie kroki.
 — Co tu robisz, starcze? — zabrzmiał czyjś surowy głos.
 — Nic, odpoczywam — odparł zapytany z wysiłkiem.
 — A pocoś tu przyszedł?
 — By umrzeć spokojnie.
 — Umrzeć? — zdziwił się pytający, młody, ogorzały mężczyzna, uzbrojony w strzelbę, dwa pistolety i sztylet — umrzeć? — A to czemu?
 — Bo nie mogę dalej już iść.
 — Pocoś właściwie przyszedł? Czego szukasz w naszych stronach?
 — Szukam ziół leczniczych, któreby mi przywróciły zdrowie, ale siły mnie opuściły, śmierć zbliża się, a ziół czarodziejskich znaleźć nie mogę.
 — Skąd przybywasz?
 — Z daleka, mój synu — z Portugalii.