Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/11

—   41   —

 — Wiesz, Elwiro, nie życzę nikomu źle, ale tych doktorów to niechby djabli wzięli.
 — I ja tak myślę, mój Alimpo. Byliby z pewnością zamordowali naszego pana, gdyby nasz sennor doktór nie przyjechał.
 — No a cóż powiesz o młodym panu, Elwiro?
 — Hm, jak mowa o państwie, to wolę być ostrożną. A ty?
 — Ja również, ale zawsze wartoby, żeby i jego... — tu Alimpo urwał znacząco.
 — No co? Czemu nie kończysz?
 — No, żeby go dja... żeby go djabeł porwał... tak samo, jak lekarzy.
 — Aj, Alimpo, Alimpo — załamała ręce. — Tyle lat jesteś na służbie i jeszcześ się nie nauczył uszanowania dla państwa.
 — A ty, Elwiro, lepiej mu życzysz?
 — Ja?
 — No tak, ty.
 — No... nie...
 A widzisz!
 — No, bo on mi się nie podoba wcale. On nawet nie wygląda na prawdziwego hrabiego!
 — Naturalnie, że nie. Wcale nie jest podobny do swego ojca, naszego łaskawego pana. Czyś tego nie spostrzegł?
 — A jakże, myślałem o tym nieraz. Przecież młody pan nie jest wcale podobny do starszego pana, tylko do sennora Kortejo.
 — Co ty opowiadasz? Chciałaś powiedzieć, że podobny do siostry Klaryssy.