Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/12

—   42   —

 Elwira zdziwiła się niezmiernie, ale po namyśle rzekła:
 — Wiesz, Alimpo, masz rację! On jest naprawdę podobny do siostry Klaryssy. Tak, ten młody pan wygląda jakby nie był synem państwa, tylko notariusza i tej pobożnej siostruni.
 — E, wiesz, z tego gadania nic dobrego nie będzie. Jeszcze ktoś podsłucha i będziemy mieli kram. Weźmy się lepiej do roboty.
 — Ja już skończyłam.
 — I ja też.
 Wyszli. Na korytarzu minęli ich trzej hiszpańscy lekarze. Mieli miny niezmiernie uroczyste i kroczyli z powagą i dostojeństwem.
 — Dokąd oni idą? — spytała szeptem pani Elwira.
 — Pewnie do pana hrabiego — równie cicho odpowiedział jej mąż.
 Jakoż lekarze szli rzeczywiście do pana de Rodriganda, ale przed drzwiami jego zostali zatrzymani przez lokaja.
 — Wybaczą panowie — rzekł lokaj grzecznie — jaśnie wielmożny pan hrabia kazał mi nie wpuszczać nikogo do siebie.
 — Proszę nas zameldować — rzucił ostro Francas.
 — Panowie wybaczą, ale nie śmiem tego zrobić. Pan hrabia jest chory i nie pozwala wchodzić do siebie nikomu.
 — Jeżeli pan hrabia jest chory, to my, jako lekarze, powinniśmy być przy nim.
 — Co ja na to poradzę? — rzekł, rozkładając bezradnie ręce — mnie kazano... muszę słuchać...