Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/17

—   47   —

 — Ba, nie mam nic przeciwko temu — powiedział doktór z goryczą — ale cóż nam z tego, kiedy musimy jechać.
 — A to czemu?
 — Kazano nam przedłożyć rachunki i jechać z Bogiem.
 — Ależ to niesłychana rzecz — unosił się notariusz. — To więcej niż niegrzeczność, to formalne wyrzucanie za drzwi! Panowie zostaniecie. Hrabia sam panów poprosi, żebyście pozostali.
 — Ciekawym, jakim cudem potrafi go pan skłonić do tego, skoro myśmy nie potrafili.
 — Zobaczy pan, doktorze. Tymczasem zechce pan powtórzyć swą rozmowę z hrabią.
 Doktór Francas rozpoczął opowieść, przerywaną co chwila okrzykami zdumienia.
 — To znaczy, że ten przybłęda leczy swoją metodą? — spytał Alfons.
 — Niestety, tak, panie hrabio.
 — I to bez waszej wiedzy? — badał dalej rzekomy dziedzic rodu Rodriganda.
 — Tak. Ten Zorski odpłaca nam pięknym za nadobne.
 — Sądzi pan, że kuracja uda mu się?
 — Z całą pewnością. To bardzo znany we Francji lekarz. Mogę powiedzieć prawdę, bo nas nikt nie słucha.
 — W takim razie nie pozwolimy mu doprowadzić kuracji do końca.
 — W jaki sposób?
 — Mniejsza o to. Zajmie się tym sennor Kortejo i postara się tą sprawą pokierować.