Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/18

—   48   —

 Doktór spojrzał pytająco na notariusza.
 — Biorę to w swoje ręce i ręczę za pomyślny skutek — rzekł Kortejo i spytał:
 — Doktorze, czy zechce pan jeden dzień przynajmniej pozostać w Rodriganda? Jestem przekonany, że hrabia wezwie was jutro do siebie i poprosi o dalsze leczenie.
 — Dobrze, zostanę, ale tylko do jutra, nie dłużej.
 Pożegnali się i Kortejo wyszedł, kierując się do części parku, graniczącej z lasem. Znalazłszy się na miejscu, ukrył się wśród krzaków i gwizdnął głośno, przeciągle. Odpowiedział m u podobny gwizd i po chwili stanął przed nim jakiś zamaskowany człowiek w góralskim stroju. Był to jeden z brygantów, przysłany przez herszta.
 — To wy, sennorze? — spytał.
 — Macie wreszcie rozkaz.
 — Tak — odpowiedział Kortejo — dziś to się musi stać.
 — Nareszcie! Jużeśmy się nie mogli doczekać.
 — Kiedy mamy go sprzątnąć?
 — Choćby zaraz — odpowiedział notariusz.
 — Teraz nie można, bo poszedł na polowanie do lasu.
 — Tym lepiej, wyszukajcie go i skończcie z nim pocichu.
 — Ba, widziałem go ze dwie godziny temu. Gdzie go teraz szukać?
 — Zaczekajcie więc, aż powróci.
 — Doskonale. Jak sennor usłyszy strzały, będzie już po wszystkim.