Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 02.djvu/29

—   59   —

 — Napadnięto na doktora Zorskiego...
 — No i cóż?! — zawołał notariusz, nie posiadając się z niecierpliwości — nie widzę w tym żadnego nieszczęścia.
 — Zorski wyszedł cało... napad się nie udał...
 — Carramba! — zaklął notariusz — to niemożliwe.
 — Niestety, to prawda — rzekła zakonnica — on sam mi to mówił.
 — Kto?
 — Zorski.
 — Nie może być!
 — Możesz się sam przekonać... Jest teraz w zamku.
 — Kortejo skulił się. Blady był jak trup, ale panował nad swoim wzburzeniem.
 — Pozwolili mu uciec, łajdaki — warknął. — Czy nie wiesz jak to się stało? Czy jest ranny przynajmniej?
 — Ma lekką ranę na ramieniu.
 — Tchórzliwe psy! Będę ich musiał nauczyć używać noży.
 — Niestety... — jęknęła siostrzyczka — niestety,, nie będziesz mógł tego zrobić... Nie ma już kogo uczyć... Ten bezbożnik zabił trzech, a czwartego wziął żywcem do niewoli.
 — Do diabła! — klął notariusz — mniejsza o tamtych, ale ten coś może zdradzić?
 — A naturalnie! Ci „bryganci“ widzieli mnie nieraz podczas mojej bytności w tym bandyckim gnieździe.
 — Ach, Boże! Jak można być tak nieostrożnym?
 — Proszę cię bardzo, nie jęcz, bo już mam tego dość — burknął Kortejo. — Jesteśmy w fatalnej sy-