Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/17

—   79   —

— zobaczył powóz, ozdobiony koroną hrabiowską i literami R. S...
 Radość niewypowiedziana zalała jego serce. Zrozumiał, że ten niespodziany wypadek naprowadzi go na ślad utraconej rodziny.
 W tej chwili zbliżył się do jego stolika gospodarz.
 — Czyj ten powóz? — spytał Mariano.
 — Dona Emanuela de Rodriganda.
 — A dlaczego są na nim litery R. S.?
 — Bo hrabia nazywa się Rodriganda-Sevilla. O, widzi pan, ta pani, która wsiada do powozu, to jego córka.
 — A ta druga?
 — To jej koleżanka, Angielka, która jedzie do Rodriganda w odwiedziny.
 Mariano podszedł do okna i zachwyconym spojrzeniem objął wsiadającą w tej chwili do powozu Amy.
 Piękna panna obejrzała się, zauważyła jego spojrzenie i zarumieniona zniknęła w głębi karety.
 Woźnica strzelił z bicza, i powóz ruszył.
 Mariano stał chwilę, jak urzeczony, po czym zerwał się z miejsca, rzucił gospodarzowi złotą monetę i wypadł na podwórze, gdzie czekał nań brygant, który z rozkazu kapitana odgrywał rolę jego ordynansa.
 — Jedziemy! — krzyknął i wskoczył na swego wierzchowca.
 — Co? — zdumiał się tamten — już? Dlaczego?
 Ale Mariano bez słowa odpowiedzi wypadł na ulicę, więc i on musiał jechać za nim.
 Miasto tak zatłoczone było teraz furmankami przyjezdnych, że musieli się przedzierać zwolna wśród