Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/20

—   82   —

 — Czego ty się kryjesz, zamiast bronić państwa? — zapytał rzekomy oficer.
 — Ach, sennor... — tłumaczył się zmieszany stangret — nie mogłem... bo leżałem pod wozem.
 — A dlaczegoś tam leżał? Przecież taki mocny chłop mógłby pobić z dziesięciu takich oprychów.
 — O, tak, sennor, nie wahałbym się ani chwili, ale myślałem... obawiałem się, że mi niechcąco może który wpakować kulkę... Zresztą — dodał — sennor Juan też się lepiej ode mnie nie spisał.
 — Któż to jest ten sennor Juan?
 — Kasztelan.
 — A gdzie on jest?
 — A, ot, leży tam za krzakiem.
 Woźnica wskazał na krzak, rosnący tuż koło drogi, za którym ktoś się poruszał ostrożnie. Po chwili wyjrzała stamtąd drobna, wystraszona twarzyczka i mały kasztelan, który podczas napadu schował głowę między liście, żeby, broń Boże, czegoś strasznego nie zobaczyć. Teraz zaś, widząc, że niebezpieczeństwo minęło, wyskoczył na drogę, zaciskając groźnie pięści.
 — Kontezzo! — zawołał — zdaje się, że te zbóje chciały na nas napaść? Dajcie ich tu! Ja im pokażę, na kogo się porywają! Ja ich rozszarpię na kawałki!
 Mariano chciał zażartować z wojowniczego poniewczasie bohatera, ale słowa zamarły mu na ustach. Twarz małego człowieka wydała mu się dziwnie znajoma. Gdzie on go widział i kiedy? Przecież zna go napewno.
 — Spóźniłeś się nieco, sennor Alimpo — rzekła Róża — jeżeliś chciał pobić tych zbójów, to nie trzeba było przed nimi uciekać.