Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/5

—   67   —

powiodło, boś nie pozwolił użyć strzelb. Gdyby nie twój niemądry rozkaz, gniłby już teraz w ziemi.
 — Co za brednie! — zaśmiał się notariusz — może ci mam dopłacić jeszcze za twe niedbalstwo?
 — A kto winien temu, że zginęli moi towarzysze? Myślisz pewno, że za życie trzech dzielnych brygantów nic się nie należy?
 — Aha, więc mam ci zapłacić tak, jakbyście spełnili moje polecenie?
 — Chyba. Będziesz musiał zapłacić.
 — Zapłacę, ale dopiero wtedy, kiedy zabijecie go przybłędę-doktora.
 — Zabij go sam, jeżeli ci tak bardzo na tym zależy.
 — A od czegóż wy jesteście?
 — Już nam teraz nic do twoich spraw.
 Spełniliśmy twój rozkaz, a żeś głupio rzecz obmyślił, twoja wina, nie nasza. Płać coś winien i koniec.
 — Nie dostaniecie ani grosza, póki mi nie sprzątniecie tego Polaka.
 — Radzę ci, sennorze, zapłać, co umówione, bo jak rzecz dojdzie do kapitana, będzie cię drożej kosztowało. Będziesz musiał zapłacić odszkodowanie za zabitych.
 — Idź do djabła, łotrze! — warknął notariusz rozwścieczony.
 — Dobrze, pójdę — odpowiedział „brygant“. — Popamiętasz ty mnie, stary sknero.
 Skoczył w krzaki i znikł, jakby go ziemia pochłonęła.
 — Co będzie, jeżeli herszt naprawdę zażąda odszkodowania? Wszak to pijawka niesyta nigdy pienię-