Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/18

—   112   —

 — Czy czuje się pan dostatecznie silny, by dowiedzieć się prawdy
 — Ach — jęknął hrabia — więc operacja się nie udała?
 — Nie, panie hrabio — odpowiedział lekarz — tego nie mówię.
 Operacja jest tylko początkiem kuracji, a wynik jej zależy przede wszystkim od tego, jak się pan będzie zachowywał. Niechże pan o tym nie zapomina, panie hrabio!
 O Boże!... A więc mogę mieć... nadzieję?
 — Tak jest, panie hrabio, ale tylko, jeżeli pan będzie panował nad sobą i zachowywał się spokojnie. Wszelkie wzruszenie byłoby dla pana zabójcze, nawet radość.
 Hrabia chciał spytać jeszcze o coś, ale doktór nie pozwolił już.
 — Niech pan nie pyta więcej, panie hrabio — rzekł poważnie, bo do jutra nie powiem panu nic. W każdym razie może pan być dobrej myśli...
 Don Emanuel westchnął głęboko. Po jego twarzy przemknął słaby uśmiech.
 Róża trzęsła się jak w febrze. Gdy doktór odszedł od chorego, schwyciła jego dłoń i spytała szeptem, by ojciec nie słyszał.
 — Niechże pan będzie szczery przynajmniej wobec mnie. Czy operacja się udała? Szlachetna twarz doktora rozjaśniła się uśmiechem; radości i dumy.
 — Udała się — szepnął — ale cyt! ani słówka!
 — O mój Boże! A więc ojczulek odzyska wzrok?