Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/22

—   116   —

 — Co to jest? — spytał — Czyż doprawdy ten człowiek nie jest synem don Emanuela?
 Zapalczywy młodzieniec teraz dopiero poznał swój błąd, spytał więc:
 — Czy umiesz milczeć, sennorze?
 — Umiem — odpowiedział doktór, zrozumiawszy, o co chodzi.
 — Jest pan prawdziwym mężczyzną — rzekł Mariano — z uznaniem. — Cenię pana za to i szanuję. Czy chcesz być moim przyjacielem, sennorze?
 — Chętnie, panie poruczniku, bo i ja pana polubiłem, choć się tak krótko znamy.
 Podali sobie ręce, a Mariano rzekł:
 — A więc mogę być pewnym pańskiej dyskrecji, doktorze?
 — Naturalnie. Nie napomknę o tym nikomu.
 Powiedz mi pan tylko, czy to, co słyszałem przed chwilą jest prawdą?
 Najzupełniejszą, sennorze.
 — Ależ to poprostu nie do wiary!
 — Widzi pan, doktorze, dzieją się na świecie rzeczy, o których się nie śniło największym nawet filozofom. Jestem właśnie na tropie zagadkowej zbrodni, popełnionej przed laty i nie chciałbym przedwcześnie płoszyć tych, których śledzę. Niestety jednak wyrwało mi się nieopatrzne słowo, które całą sprawę może popsuć. W każdym jednak razie prosiłbym pana o zachowanie najzupełniejszej dyskrecji.
 — Dobrze — zgodził się doktór — będę milczał jak grób, ale spodziewam się, że w odpowiedniej chwili dowiem się od pana prawdy.