Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/25

—   119   —

 — O nie — uśmiechnęła się zacna pani kasztelanowa — ale muszę dziś pozbierać najładniejsze róże.
 — A to czemu?
 — Cóż to, panowie nie wiecie, jaki dziś dzień?
 — Nie.
 — Urodziny donny Róży, naszej łaskawej kontezzy!
 — O, jeśli tak, to muszę jej złożyć serdeczne życzenia.
 — A tak, tak, panie doktorze, zasłużyła na to. To samo mówi mój Alimpo. Może pan zaraz pójść do niej, bo już wstała.
 — A don Emanuel?
 — Don Emanuel już też nie śpi. Pan hrabia właśnie kazał mi pójść do parku, nazbierać kwiatów i ozdobić pokój donny Róży. Chcę jej zrobić niespodziankę.
 — To i ja pomogę zrywać kwiaty — rzekł doktór i energicznie zabrał się do roboty. W krótce Elwira miała pełny fartuch róż.
 Gdy w kwadrans później Zorski wszedł do komnaty chorego, tonęły tam już wszystkie ściany w kwiatach, które odurzały swym cudnym zapachem. W tejże chwili weszła przez drugie drzwi donna Róża, Była ubrana w jasną suknię, która dyskretnie podkreślała wdzięk jej dziewczęcej figurki.
 Przywitawszy się z ojcem, podała doktorowi rączkę, którą ten ucałował z szacunkiem.
 — Mówiła mi Elwira, że pan pomagał jej zbierać kwiaty dla mnie — rzekła — wdzięczna panu jestem za tę życzliwość, a tobie, tatusiu, dziękuję serdecznie za miłą niespodziankę.