Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/29

—   123   —

 — Chciałbym napisać kilka słów.
 — Panie hrabio, na to się stanowczo nie mogę zgodzić.
 — Ależ panie doktorze — nalegał hrabia — kilka słów tylko.
 — Jeżeli to konieczne, to niech pan napisze — ustąpił Zorski — ale tylko kilka słów i zaraz potem włoży pan z powrotem przepaskę.
 Hrabia podszedł do biurka, wyjął jakiś blankiet, wypełnił go i podał córce.
 — Różo, poproś pana doktora, by zechciał przyjąć dla swej matki i siostry ten skromny wyraz mej wdzięczności.
 Hrabianka wzięła kartkę i podała ją Zorskiemu. Doktór poznał, że jest to czek i nie chciał go przyjąć.
 — Panie doktorze — rzekła, rumieniąc się, Róża — sądzę, że nam pan nie odmówi przyjęcia tego skromnego upominku dla swej rodziny. Niechże pańscy bliscy wiedzą przynajmniej w części, jak pana cenimy i szanujemy.
 A gdy Zorski wzdragał się nadal, szepnęła tak, by hrabia tego nie słyszał:
 — Proszę cię, Karlosie, przyjm. Zrób to dla mnie!
 Teraz doktór ustąpił. Przyjął czek opiewający na zawrotną poprostu sumę dwustu tysięcy piastrów, w milczeniu podziękował obojgu uściśnieniem ręki i odszedł.
 — Czy wiesz, ojcze, żeś go obraził? — spytała Róża, gdy doktór opuścił pokój.
 — Nie, moje dziecko, nie masz racji, nie jest