Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 04.djvu/6

—   100   —

 Powoli opuszczał miejsce spotkania i zniknął v zaroślach.
 Kortejo mógł teraz opuścić swą kryjówkę. Powrócił do zamku i udał się znowu do swej pobożnej przyjaciółki. Hrabia Alfonso był u niej także i zadrżał z przestrachu, gdy usłyszał, że porucznik jest prawdziwym synem hrabiego.
 — Trzeba działać i to szybko — rzekł Kortejo. — Trzeba go unieszkodliwić.
 — Tak, trzeba go zabić, trup milczy na wieki.
 — Jak to załatwimy ,powiem wam dopiero po rozmowie mojej z kapitanem.
 Na krótko przed uderzeniem północy udał się notariusz do parku. Kapitan czekał już na niego.
 — W jakiej sprawie mnie pan dziś wzywał, sennorze Kortejo.
 — Pytacie się jeszcze? — Przecież nie załatwiliście polecenia, które wam dałem. Przysłaliście mi tchórzów nie ludzi.
 — Nie, sennorze, to pańska wina. Kazał im pan napaść na doktora z nożami. Gdyby do niego strzelano, jak było umówione, lekarz byłby już teraz trupem.
 Nie dosyć na tym, sennorze. Z winy pana zginęli moi ludzie, muszę więc dostać odszkodowanie.
 Notariusz namyślał się. Po tym rzekł:
 — Możebym zgodził się na to śmiałe żądanie, gdyby —
 — Gdyby?
 — Gdybyście wyrządzili mi pewną grzeczność.