Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/18

—   140   —

 — Aha! — zawołał doktór — weszli jedną drogą, wyszli inną. Chodźmy więc za ich śladem. Co ciekawsze, przyłączył się do nich ktoś z mieszkańców zamku.
 — Z czego to pan wnosi? — spytała miss Amy.
 — Ze śladów trzewika, jaki widzę. O tu jest wyraźny zupełnie i niepodobny do śladów tam tych marynarskich butów. Zmierzę go
 Ukląkł i na kartce, którą znalazł w kieszeni odrysował dokładnie interesujący go ślad.
 — Nie tylko to mnie zastanawia — rzekł — widzi pani, miss Amy, te ślady są stale w pewnej od siebie odległości, a przy tym obcasy daleko łatwiej poznać niż podeszwy. Znaczy to, że nieśli coś ciężkiego.
 Amy zdumiona bystrością spostrzeżeń swego towarzysza patrzała nań, jak w tęczę. Doktór zaś szedł dalej, aż się znaleźli wśród krzaków.
 — Tu stał wóz — rzekł. Ci ludzie położyli na ziemi przyniesiony ciężar, a potem widać załadowali go na wóz i odjechali.
 — To nie do wiary, sennorze — powiedziała Angielka, czyżby tu gospodarowali w nocy złodzieje?
 — Bardzo możliwie, miss Amy — odparł doktór — zobaczmy teraz, co takiego zabrali ze sobą.
 Począł szukać skrupulatnie po ziemi, ale nie znalazł nic godnego uwagi, nagle zauważył coś na kolczastym krzaku tarniny, przyjrzał mu się bacznie i nagle zbladł jak ściana.
 — Czy pani widzi, co to jest? — zawołał,