Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/24

—   146   —

 Notariusz, który ukryty w krzakach śledził bacznie każdy jego ruch, pogroził mu pięścią.
 — Jedź, jedź! — warknął — jedź na złamanie karku! Kiedy wrócisz, kto inny już będzie tu rządził.
 Wrócił do zamku i począł obserwować pokój hrabiego. Wkrótce zauważył, że przyniesiono hrabiemu filiżankę czekolady. Gdy lokaj wracał z pustą tacą, zapytał go:
 — Kto teraz jest u don Emanuela?
 — Nie ma nikogo — odpowiedział zapytany.
 Notariusz wrócił do siebie, wziął teczkę z papierami, w której ukrył truciznę, i pośpieszył do swego chlebodawcy.
 Hrabia siedział właśnie przy śniadaniu. Przez okno widać było donnę Różę, spacerującą po parku, więc notariusz był pewny, że mu nikt nie przeszkodzi.
 — A, Kortejo, jak się masz? — powitał go życzliwie hrabia — cóż cię do mnie sprowadza?
 — Chciałem panu hrabiemu przedstawić kontrakty dzierżawne — odpowiedział notariusz.
 — A pokaż, pokaż — przejrzę je — odpowiedział hrabia. — Jak to dobrze, że nie ma doktora Zorskiego, nie pozwoliłby mi jeszcze czytać.
 — Właśnie, dobrze, że go nie ma — pomyślał notariusz — on nie pozwoliłby mi zrobić czegoś innego jeszcze.
 Ale głośno rzekł:
 — Służę panu hrabiemu.
 Don Emanuel wziął podane mu do przejrzenia kontrakty, odwrócił się do okna i począł je