Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/29

—   151   —

z pełnym godności dostojeństwem, trząsł się teraz jak w febrze i jęczał:
 — Nie róbcie mi nic złego, jestem Alimpo!
 — O, mój Boże! — krzyknęła Elwira — panie hrabio, na miłość Boską, co panu jest?
 — Ja... jestem... Alimpo, pański... wierny... Alimpo — bełkotał hrabia.
 — O, Madonno! — jęknęła kasztelanowa — biegnij po kontezzę, Alimpo. Niech zaraz przyjdzie.
 Mały kasztelan pobiegł co tchu szukać donny Róży. Po chwili znalazł ją w pokoju miss Amy. Na pierwszy rzut oka poznała hrabianka, że zaszło coś złego, spytała więc niespokojnie:
 — Co się stało, Alimpo? Czemuś taki rozstrojony?
 — Łaskawa kontezzo... niech się tylko pani nie przestraszy... stało się coś okropnego.
 — Co to znaczy, Alimpo? — zlękła się donna Róża.
 — Łaskaw a kontezzo, to takie straszne...
 — Ależ mówże nareszcie! — przerwała mu hrabianka, przestraszona nie na żarty. — Mów, co się stało?
 — Pan hrabia... pan hrabia...
 — Co?! — krzyczała prawie. — Co się stało ojcu?
 — Pan hrabia dostał pomieszania zmysłów.
 — To niemożliwe! Byłam u ojca przed godziną.
 — Naprawdę, łaskawa kontezzo, don Emanuel naprawdę dostał pomieszania zmysłów! To samo mówi moja Elwira.