Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/4

—   126   —

uszy. Zresztą don Ferdinando umarł. Po cóż więc wspominać o nim?
 — Umarł? — powtórzył Landola — hm, tak... pewno umarł... w każdym razie jest zgubiony i nie wróci już nigdy. No, a kto jest kandydatem na tego nowego marynarza?
 — Pewien obcy przybłęda, który udaje oficera, choć jest najzwyklejszym w świecie awanturnikiem.
 — O, to doskonale. Takich lubię! To najlepsi ludzie na moim okręcie. Gdzie można znaleźć tego ptaszka?
 — W Rodriganda.
 — Aż tak daleko? W jaki sposób do nas trafi?
 — Będziecie go musieli sprowadzić.
 — Hm, można i tak. Czy jest silny?
 — Bardzo.
 — Śmiały?
 — Jak lew.
 — Młody?
 — Ma dwadzieścia kilka lat dopiero.
 — Doskonale. Czy będzie się bronił?
 — Napewno.
 — No poprosimy go grzecznie, żeby się zanadto nie rzucał! A teraz najważniejsza sprawa: ile pan za to zapłaci?
 — A ile pan żąda?
 — Bagatelkę — trzysta duros za wszystko. To chyba niedrogo za niepostrzeżone porwanie bez hałasu i zniknięcie bez śladu i powrotu? Nieprawdaż?