Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 05.djvu/6

—   128   —

 — Ha — ha — ha! Co pan mówi, sennorze Kortejo? Trucizna jest niepewna? Zależy jaka. Ja naprzykład znalazłem przepis na truciznę poprostu cudowną.
 — Gdzieś pan znalazł?
 — W starej niemieckiej księdze. Zaraz ją panu pokażę. Wyjął z szafy grubą księgę, oprawną w skórę, po której bez trudu można było poznać, że liczy paręset lat i rzekł.
 — Znajdzie tu pan lekarstwo na wszelkie choroby i jakie pan tylko zechce trucizny.
 — Skąd pan ma tę księgę? — spytał Kortejo.
 — Kupiłem u pewnego sternika Niemca — odpowiedział Landola — czekaj pan, zaraz znajdę to, czego nam trzeba.
 Otworzył księgę i począł czytać staroświecką receptę.
 — Czy ma pan tę truciznę? — zapytał notariusz, gdy Landola skończył.
 — Mam.
 — Hm, czy można dostać parę kropel?
 — Dla kogo?
 — A cóż to pana obchodzi?
 — Nie chciałbym, żeby mi pan struł mojego przyszłego marynarza.
 — To nie dla niego przeznaczone.
 — A, jeżeli tak, to co innego. Mogę panu sprzedać, ile tylko pan zechce, ale ta trucizna jest okropnie droga.
 — Doprawdy? Po czemu?
 — Kropla pięć dukatów.