Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/11

—   161   —

 Na szczęście spotkał pastucha, po którego niewyspanej twarzy nietrudno było poznać, że noc spędził na polu. Doktór skierował ku niemu konia i zapytał:
 — Czy byłeś w nocy na pastwisku.
 — Tak jest, sennorze.
 — Czy jechało tędy dużo wozów?
 — Nie, sennorze, tylko jeden.
 Doktór wyjął dukata i pokazując go pastuchowi, pytał dalej:
 — Czy nie wiesz, dokąd jechali?
 — Do Rodrigandy, a później z powrotem w stronę Barcelony.
 — A jakie mieli konie? — pytał Zorski dalej.
 — Jeden był gniady, a drugi siwy.
 — Dawno temu jechali?
 — Godzinę przed północą, a może i wcześniej jechali do Rodriganda, a w dwie godziny później z powrotem.
 — Kto tam był na tym wozie?
 — Czy ja wiem? Jacyś majtkowie.
 — Nie znasz żadnego z nich?
 — Nie, oni nie z naszej wsi.
 — Czy wiesz napewno?
 — Tak, bo właśnie rozpaliłem ogień koło drogi i piekłem kasztany więc ich widziałem tak samo dobrze jak pana, sennorze.
 — Jak wyglądali?
 — Czy ja wiem, sennorze, jak to powiedzieć? Chłopy były duże, zdrowe, wyglądały na zbójów, mieli na sobie marynarskie bluzy i czapki. Jechali pędem i nie patrzyli się na mnie tak, jakby się lu--