Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/14

—   164   —

 — Aha, pan myśli, że ja nic nie wiem, wycyganię ten pieniądz i nic nie powiem? — roześmiał się gospodarz — dobrze, niech pan pyta.
 — Czyj był ten wóz?
 — Jednego gospodarza z Barcelony.
 — Jak on się nazywa?
 — Nie pamiętam. Wiem tylko, że to jest właściciel hotelu „L‘Homme grande!“
 — Czy on był na wozie?
 — O nie sennorze, on nie taki głupi.
 — Jakto? Co to ma znaczyć?
 — A któżby to chciał się zadawać z Landolą, sennorze? Landola nawarzy piwa, wsiądzie na statek i pojedzie w świat, a hotelarz zostanie i będzie je musiał wypić.
 — O jakim piwie mówicie? — nie pojmował Zorski. — Kto to jest ten Landola.
 — Kapitan okrętu „La Pendola”.
 — Ale co kapitan okrętu ma wspólnego z tym wozem?
 — A no przecież siedział na tym wozie, a ci marynarze to byli jego ludzie ze statku.
 — No dobrze, ale dlaczego mówicie, że on jakiegoś piwa nawarzy?
 — Bo to największy łotr, jakiego świat widział, sennorze. Ten zbój porywa ludzi, handluje niewolnikami, napada na okręty handlowe, to poprostu — korsarz. Jak gdzieś jechał w nocy to pewno na czyjąś szkodę.
 — No, a cóż na to policja? — spytał doktór. — Czy to w Hiszpanii nie ma kary na takich łotrów.