Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/15

—   165   —

 Gospodarz uśmiechnął się i spytał chytrze: — sennor pewno cudzoziemiec, nie Hiszpan?
 — Tak, jestem z daleka.
 — To zaraz widać, sennorze. — Hiszpan nie pytałby: co na to policja? — Wiedziałby, że nasza policja służy temu, co lepiej zapłaci...
 — Aha, a może wiecie dokąd jechał ten Landola?
 — Do Rodriganda — odpowiedział gospodarz bez wahania.
 — Czy ma tam znajomych?
 — A pewno.
 — To gadajcież tak odrazu! — zniecierpliwił się Zorski — widzę, że wiecie wszystko, co się dzieje w okolicy, a trzeba z was każde słowo wyciągać jak obcęgami.
 — Sennorze — odpowiedział karczmarz z flegmą — taka złota moneta dużo warta, za tyle pieniędzy warto dużo opowiedzieć, ale musi pan dużo pytać.
 — Dobrze — rzekł doktór z uśmiechem — mówcie: do kogo ten Landola mógł jechać?
 — Do głównego administratora Rodriganda, Gasparina Korteja.
 — Jakto? Oni się znają?
 — Jak łyse konie, sennorze, przecież to wspólnicy.
 — Co? — zdziwił się lekarz. — Kortejo jest wspólnikiem zbója morskiego i porywacza ludzi? A cóż na to hrabia Rodriganda?
 — A cóż hrabia? — powtórzył gospodarz, Ślepy, chory, umierający prawie, nie wie o niczym