Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/18

—   168   —

 — Tak jest, sennorze.
 — A to z jakiej racji?
 — Łaskawa kontezza wysłała mnie i czterech jeszcze chłopaków, żebyśmy znaleźli sennora i sprowadzili z powrotem do zamku.
 — Czy się coś stało?
 — Tak, sennorze: don Emanuel zachorował.
 — Co? — zląkł się lekarz — czy na oczy?
 — Nie, sennorze — odpowiedział chłopiec niechętnie i obróciwszy się tyłem do gospodarza, szepnął, wskazując na czoło: — tu zachorował.
 — Tu? — szeptem również spytał Zorski — to niemożliwe, to chyba pomyłka.
 — Nie, sennorze, pan się sam przekona.
 Zorski zmarszczył brwi. Przez chwilę zastanawiał się w milczeniu, po czym spytał: — Czy mogę się w Rodriganda obejść tymczasem bez ciebie?
 — Z pewnością, sennorze.
 — A chcesz zarobić parę dukatów.
 — A czemuby nie, panie doktorze.
 — Jedź więc do Barcelony. Rozejrzyj się w porcie i dowiedz, czy jest tam jeszcze statek kupiecki „La Pendola”, kiedy odpływa i dokąd. Zrozumiałeś?
 — Tak, panie doktorze.
 — Ale uważaj, spraw się tak, żeby nikt się nie domyślił pocoś przyjechał. Gdybyś spotkał sennora Kortejo, nie mów mu nic.
 — Dobrze, sennorze.
 — No to jedź, a jak się dobrze sprawisz, to cię nagroda nie ominie.