Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/19

—   169   —

 W godzinę później Zorski był już w Rodriganda.
 Powitał go kasztelan, który zaraz na wstępie począł załamywać ręce i lamentować.
 — Co za nieszczęście, panie doktorze! — jęczał. — Przecież pan hrabia zupełnie oszalał. O Boże, ktoby to mógł przypuścić? Taki dobry i sprawiedliwy pan! Ach jaka szkoda!
 — Więc to prawda? — spytał Zorski, zeskakując z konia. — Toż to nie do wiary poprostu!
 — Moja Elwira mówi to samo, panie doktorze, ale cóż z tego, kiedy hrabia naprawdę chory.
 — Kto jest przy don Emanuelu?
 — Donna Róża. Ach, sennorze, gdyby pan wiedział, co tu się działo! Hrabia Alfons ogłosił się panem Rodriganda i chciał sprowadzić doktora od wariatów, ale nasza dzielna kontezza wyrzuciła go za drzwi jak psa, zamknęła się z ojcem i teraz nie wpuszcza tam nikogo,
 Zorski skinął głową i pobiegł po schodach na górę.
 Dwaj służący, którzy stali przy drzwiach wpuścili go bez przeszkody. Widocznie taki mieli rozkaz od hrabianki.
 Don Emanuel, leżał w łóżku z obwiązaną głową, obok niego zaś siedziała Miss Amy i tonąca we łzach Róża.
 Na widok ukochanego biedne dziewczę rzuciło mu się z płaczem na szyję.
 — Mój ojciec! — łkała — mój biedny ojciec!
 Doktór pocałował ją w czoło i szepnął: — Zo--