Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/20

—   170   —

staw mnie teraz, ukochana. Nie ma ani chwili do stracenia. Muszę ratować chorego.
 Dzielna dziewczyna opanowała się natychmiast.
 — O tak, Karlosie — rzekła — ratuj tatusia. Nie będę ci przeszkadzała.
 Zorski przystąpił do chorego. W jednej chwili twarz jego stała się poważna i skupiona, a wzrok stanowczy i rozkazujący.
 Zdjął zimny okład z głowy chorego i zbadał jego puls. Hrabia drżał z trwogi, choć Zorski robił wszystko nadzwyczaj ostrożnie i delikatnie.
 — Dajcie mi spokój! — powtarzał — jestem Alimpo... pański wierny Alimpo.
 Wreszcie, ukończywszy badanie, stanął tak, by chory mógł widzieć dokładnie jego twarz i spytał:
 — Kim jestem?
 — Nie wiem... nie wiem... bełkotał chory.
 — A pan kim jest?
 — Jestem... jestem Alimpo... pański wierny Alimpo!
 — Pan nie jest Alimpo — rzekł Zorski — przypomnij pan sobie kim pan jest?
 — Nie wiem... jestem Alimpo — plótł hrabia swoje.
 — Ależ zastanów się pan — cierpliwie przekonywał go Zorski — przecież pan nie jest Alimpo! Kim pan jest?
 — Czego wy odemnie chcecie... przecież wiem, kim jestem... jestem Alimpo.