Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/22

—   172   —

tychmiast podano wszystko, czego żądał Zorski i gdy doktór wrócił do pokoju chorego znalazł już. wszystko przygotowane.
 Doktór raz jeszcze przyjrzał się choremu po czym spytał:
 — Co hrabia dzisiaj jadł lub pił?
 — Tylko jedną filiżankę czekolady — odpowiedziała Róża.
 — Kto ją przygotował?
 — Ja sama.
 — Kto przyniósł tę czekoladę?
 — Jeden ze służących.
 — Czy to człowiek pewny i wierny?
 — Najzupełniej, ale dlaczego pan pyta, doktorze.
 — Bo don Emanuel jest otruty.
 Róża zachwiała się jak rażona piorunem i byłaby upadła, gdyby jej nie podtrzymała Amy.
 — Nie wolno mi ukrywać prawdy — mówił doktór dalej — hrabiego otruto najsilniejszą ze wszystkich znanych mi trucizn. Nie tracę jednak nadziei uratowania don Emanuela, gdyż dawka trucizny była widocznie za słaba, by zagrażała jego życiu.
 Zaraz też z całą energią przystąpił do ratowania chorego. Hrabia przerażony odbywającymi się wokoło niego przygotowaniami nie stawiał żadnego oporu i pozwolił robić ze sobą wszystko.
 Przede wszystkim zmusił go doktór do zażycia środka na wymioty.
 Skutek był natychmiastowy, ale widocznie ra--