Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/8

—   158   —

 — Ot, głupie żarty — starał się jeszcze Alfons pokryć śmiechem swój strach i zmieszanie. — Nie bądź głupia, oddaj broń.
 — Precz! — krzyknęła Róża groźnie — precz mi stąd, bo cię zastrzelę jak psa.
 — Różo, zastanów się! — mitygował ją struchlały Alfons.
 — Pani Elwiro, proszę wezwać służbę! — rozkazała hrabianka.
 Kasztelanowa pośpieszyła do drzwi, ale Alfons zatrzymał ją okrzykiem: — Zostać tu! Nie potrzebujemy służby.
 Ale poczciwa kasztelanowa odpowiedziała energicznie:
 — Mam obowiązek słuchać mojej dobrej kontezzy, a nie pana!
 Wyszła. Alfons zwrócił się o pomoc do młodej Angielki, która roziskrzonymi oczyma podziwiała przyjaciółkę.
 — Niech pani powie, miss Amy, czy moja siostra nie zachowuje się jak dziecko.
 Angielka zarumieniła się z gniewu i odparła ostro.
 — Tak, panna Róża zachowuje się jak dziecko — jak dziecko kochające swego ojca i dbające o jego dobro, a pan jak człowiek, który radby dobić chorego, byle tylko zdobyć po nim spadek. Przy tym proszę pamiętać, że dla pana jestem sennora Lindsay, a nie miss Amy. Wypraszam sobie mówienie mi po imieniu raz na zawsze!
 — Ha! — syknął Alfons wściekle — zapomina pani, że jest pani gościem tylko.