Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 07.djvu/13

—   191   —

 — Pewno, że tak — odparł Kortejo, wzdrygając się mimowoli — teraz pozostaje wam jeszcze zrzucić go w przepaść i sprawa załatwiona.
 — Zaraz to zrobimy, sennorze.
 — A czy zgłosisz się, jak wyznaczą nagrodę za odszukanie go?
 — A, naturalnie, sennorze. Czemu nie miałbym zarobić? Przecież oni nie będą żałowali pieniędzy za odnalezienie hrabiego.
 — A, tak, tak, zgłoś się.
 — Sennorze, zrobiliśmy swoje, teraz należy się nam zapłata.
 Kortejo zapłacił cyganom umówioną sumę i wrócił do zamku, ci zaś zanieśli hrabiego na skraj parku, gdzie w zaroślach stał mały ręczny wózek, i zawieźli nieprzytomnego arystokratę do swego obozu.
 Hrabia nie był martwy, tylko oszołomiony, mocnym narkotykiem, jaki wlali mu do ust cyganie przed porwaniem.
 Czekała już tu na nich niecierpliwie stara Carba.
 — No i co? — spytała. — Jak wam poszło?
 — Doskonale — odpowiedział Garbo — jak po maśle.
 — Co z hrabią?
 — A leży na wózku i o świecie Bożym nie wie.
 — Macie tu dla niego szaty, przebierzcie go, a potem ty, Garbo, zawieziesz go do swego znajomego do latarni. Pamiętaj tylko, że jak się coś hrabiemu stanie, ty będziesz odpowiadał.
 — Dobrze — mruknął Garbo.