Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 07.djvu/19

—   197   —

 Tak przeszedł dzień i noc. Na zamku zapanował grobowy nastrój, gdyż wszyscy przeczuwali, że don Emanuelowi wydarzyło się nieszczęście. Tylko troje spiskowców z trudem ukrywało swój triumf i udawało wielkie przejęcie losem hrabiego.
 Rankiem następnego dnia służący zameldował przybycie jakiegoś cygana, który chciałby widzieć się z państwem, gdyż ma do zakomunikowania coś bardzo ważnego.
 Wszyscy domyślili się, z jaką wieścią przychodzi, kazano go więc natychmiast wpuścić do sali jadalnej, gdzie mieszkańcy zamku spożywali właśnie śniadanie.
 Cygan wszedł do sali i ukłonił się nisko obecnym. Był to Garbo, który odgrywał znakomicie swą rolę włóczęgi, onieśmielonego widokiem tylu znakomitych sennorów i sennorit.
 — Kim jesteś? — zapytał go notariusz.
 — Jestem biedny Gitano, sennorze — odparł Garbo.
 — Co cię sprowadza do zamku?
 — Łaskawi państwo ogłosili, że kto przyniesie wiadomość o panu hrabim, dostanie dużą nagrodę.
 — A ty coś wiesz?
 — Wiem sennorze, a jakże.
 — Gdzie ojciec? — zerwała się Róża — mówże prędzej, człowiecze!
 — Łaskawa panienka pozwoli, że opowiem od początku — odpowiedział Garbo chytrze.
 — Mów prędzej! — niecierpliwiła się hrabianka.