Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 07.djvu/22

—   200   —

 Róża przyskoczyła do niego, pochwyciła skrawek bielizny i zalała się łzami.
 — Boże, Boże, Boże! — powtarzała wśród łkań — mój biedny ojciec!
 — Czy to naprawdę bielizna ojca? — spytał wzruszony Zorski.
 — Tak... — łkała hrabianka — ja sama ojcu włożyłam tę koszulę... Ach, Boże, to moja wina, moja wina, moja!... Gdybym nie spała, ojciec żyłby jeszcze.
 — Gdzie leży zabity? — spytał Zorski.
 — Na dnie „Baterii“ — odpowiedział Garbo.
 Obecni spojrzeli po sobie. „Baterią“ nazywano najstraszniejszą w okolicy rozpadlinę skalną głębokości kilkuset metrów, o pionowych prawie ścianach skalnych.
 Nikt już teraz nie wątpił, że hrabia nie żyje. Róża chwyciła się za głowę.
 — Zabiłam ojca! — zawołała. — Jestem morderczynią własnego ojca! Boże, bądź mi miłościw!
 Przycisnęła chusteczkę do oczu i wybiegła. Amy poszła za swą przyjaciółką, by ją pocieszyć.
 — Czy można się dostać do trupa? — spytał notariusz.
 — Można, jeżeli się zna skały.
 — A ty je znasz?
 — Znam.
 — Zaprowadzisz nas?
 — Czemuby nie, sennorze? Ale jestem biedny Gitano, łaskawy panie.
 — Dobrze. Nie będziesz szedł darmo. Jeżeli