Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 07.djvu/27

—   205   —

 — Wzywam panów do spełnienia obowiązku urzędowego — zaczął uroczyście notariusz — panie doktorze, czy może pan ponad wszelką wątpliwość stwierdzić śmierć ofiary wypadku?
 — Oczywiście — odpowiedział doktór — zgon nastąpił wczoraj jeszcze.
 — Proszę to zaprotokułować, panie alkaldzie — rozkazał Kortejo — a teraz, panie doktorze, proszę zaopiniować, jaki był powód śmierci.
 — Upadek z góry w przepaść, przy czym nastąpiło zmiażdżenie czaszki i szereg innych uszkodzeń — zawodowym tonem oświadczył lekarz — zgon nastąpił momentalnie.
 — Proszę to zaprotokułować, alkaldzie. W tej chwili chodzi nam o rozpoznanie trupa. Stwierdzamy więc teraz, że ubrany jest w nocną bieliznę hrabiego Emanuela de Rodriganda-Sevilla, który w napadzie szału uciekł poprzedniej nocy z zamku i więcej nie powrócił. Sennorze Juan Alimpo!
 — Jestem do usług — odpowiedział kasztelan.
 — Czy pamiętasz, jaką koszulę nosił hrabia bezpośrednio przed wypadkiem?
 — Tak jest, sennorze, sam pomagałem włożyć nieboszczykowi panu hrabiemu.
 — Czy to ta?
 Kasztelan, wstrzymując dech, podszedł do trupa, przyjrzał się i odpowiedział.
 — Tak, to ta, nie ulega wątpliwości.
 Notariusz zawołał jeszcze kilka osób ze służby don Emanuela, którzy jednogłośnie potwierdzili zeznanie Alimpa. Jeden nawet zauważył, ze trup ma na palcu pierścień, który don Emanuel