Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/14

—   220   —

biego polecenie wypłacenia Zorskiemu tysiąc dukatów jako honorarium. Będzie to świadczyło przeciwko Zorskiemu.
 — Myślisz, ojcze, że się uda?
 — Na pewno, sprawa jest zupełnie jasna. Zorski jest po prostu zgubiony.
 — Czy ten kwit jest naprawdę fałszywy?
 — Nie, najprawdziwszy w świecie. Ale cóż z tego, kiedy się raz dostanie w ręce policji, będziemy się starali o to, żeby już nigdy nie zobaczył świata Bożego.
 — Doskonale! — zawołała Klaryssa. — Bóg nie zapomina o swych wiernych, a ciebie, Gasparino, obdarzył niebylejakim rozumem. Chwała niechaj Mu będzie wieczna za miłosierdzie i opiekę nad nami, najpokorniejszymi sługami Jego!
 — Amen — powiedział notariusz. — Alfonsie, jedź zaraz do Manrezy.
 — Po co?
 — Domyślny jesteś, synu nie ma co! Masz zaraz sprowadzić policję. Dziś jeszcze ten łajdak powędruje do aresztu.
 — Z największą przyjemnością — odpowiedział Alfons — ale czy możemy być pewni, że to się uda?
 — Musi się udać, musi! — zapewnił go stary, łotr. — Ręczę za to, że się uda!
 — No, a Róża? Przecież ona nie odstępowała ojca na chwilę, nawet z pewnością wie o tym kwicie i będzie świadczyła przeciwko nam.
 — Hm, to jest poważna przeszkoda — zastanowił się notariusz — sądzę jednak, że zaradzimy temu jakoś. Tego Polaka odstawimy do Barcelo--