Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/16

—   222   —

zumiała doskonale, że w tej chwili nie pomogą żadne słowa pociechy.
 — Panno Różo — rzekł doktór — niech pani się opanuje. Pani ojciec żyje!
 — Co mówisz, Karlosie? To niemożliwe!
 — Przysięgam, że mówię prawdę.
 — Ależ.. na miły Bóg!... Co to znaczy? — odchodziła od zmysłów prawie hrabianka. — Przecież tam w przepaści znaleziono zwłoki ojca?
 — To nie były jego zwłoki — powiedział doktór dobitnie.
 Hrabianka spojrzała nań szeroko rozwartymi oczyma.
 Nieufność, strach, zwątpienie i nadzieję naprzemian wyrażała jej twarz.
 — Co mówisz, Karlosie? — spytała, drżąc jaki w febrze.
 — Czyż to możliwe? — Donno Różo, nie śmiałbym cię zwodzić w tak poważnej chwili: zwłoki, które tam leżą, nie są zwłokami ojca pani. Don Emanuel żyje na pewno. Podsunięto jakiegoś zeszpeconego umyślnie trupa „Baterii“, aby wszystkich utrzymać w przeświadczeniu, że zginął.
 — Ale któż mógłby to zrobić? Po co?
 — Ci, którzy są w tym zainteresowani.
 — Nic nie rozumiem! — zawołała hrabianka.
 — Różo, nie chciałbym nikogo oskarżać, ale szereg wypadków, jaki zaszedł od chwili mojego przybycia, nasuwa mi względem pewnych osób podejrzenia.
 — O czym ty mówisz, Karlosie? Wytłumacz jaśniej.