Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/17

—   223   —

 — Pozwól, donno Różo, że zacznę od początku. Gdym przybył, nie znał mnie tu nikt jeszcze, nie dałem nikomu powodu do nienawiści, a jednak w parę dni po przybyciu napadnięto mnie w parku. Byli to wynajęci mordercy. Czy nie zastanowiło cię to? Przecież nie dałem powodu do te go napadu.
 — A więc myślisz, Karlosie, że to byli zbóje nasłani przez kogoś?
 — Jestem tego pewny.
 — Ale któż mógłby to zrobić? Przecież nie miałeś wrogów w Rodriganda, a poza nią nie zna cię nikt w naszym kraju.
 — Nie miałem wrogów? Ha, kto wie? Widocznie komuś jednak weszłem w drogę. A może pokrzyżowałem czyjeś plany, skoro chwycono się tego środka. Komuś nie na rękę było to, że się podjąłem uratować życie hrabiego, więc starał się temu przeszkodzić wszelkimi środkami.
 — To niemożliwe! zawołała Róża — ojciec był kochany przez wszystkich i wszyscy pragnęli jego wyzdrowienia!
 — O, donno Różo, jakaż pani naiwna! Jak różowo pani patrzy na świat i ludzi!
 — Ależ mój ojciec był taki dobry... Któż mógłby sobie życzyć jego śmierci?
 — Ten, który po jego śmierci miał otrzymać spadek — powiedział doktór dobitnie.
 — Alfons?! — zapytała z przerażeniem Róża. — To nie do wiary! To jest zbyt potworne, bym temu mogła uwierzyć!