Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/24

—   230   —

 — Siadajcie. Zaczekacie na mnie, za chwilę będę gotów.
 Zorski począł się szykować do drogi. Nie przyszło mu na myśl, że to podstęp, gdyż pewny był, że Róży stało się coś w drodze. Ubrał się i wsiadł do czekającej nań lekkiej dwukonnej karety.
 Na górze w swym pokoju stał notariusz z kochanką i synem.
 — Wsiada! — rzekł, zacierając ręce — dobra nasza!
 — Już w sieci ten bezbożny grzesznik — dodała zacna siostrzyczka. — Bóg cię natchnął znakomitą myślą, Gasparino. Teraz z pomocą Bożą będziemy w spokoju spożywać owoce naszych trudów.
 — Chciałbym widzieć jego minę, kiedy się dowie prawdy — zaśmiał się Alfons.
 Tymczasem kareta toczyła się prędko po drodze do Pons, nagle jednak skręciła na prawo i wyjechała na drogę, prowadzącą do Barcelony.
 — Cóż to? — spytał Zorski — czy woźnica nie zna drogi? Przecież jedziemy w złym kierunku
 — Dobrze jedziemy — odpowiedział obcy.
 — Jak to, przecież to droga do Barcelony?
 — Tak.
 — A mieliśmy jechać do Pons.
 — Nie. Jedziemy do Barcelony — ostrym tonem oświadczył obcy.
 Zorski zwietrzył coś złego, spytał więc:
 — Kim sennor jesteś? Czego chcesz?