Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/27

—   233   —

mował wzburzenie, zdawał sobie sprawę z tego, że protesty niewiele pomogą.
 Wreszcie doczekał się — zawołano go do kancelarii.
 Była to zwykła cela więzienna, w której ustawiono szafy z aktami i ogromne biurko. Siedział za nim jakiś mały człowieczek o wnikliwym spojrzeniu i zwiędłej, złośliwej twarzy więziennego skryby.
 — Nazwisko? — spytał lekarza.
 — Zorski.
 — Imię?
 — Karol.
 — Skąd?
 — Z Poznania.
 — Z Poz... z Poznania — powtórzył ze skrzywieniem urzędniczek, który nie grzeszył widocznie znajomością geografii — pierwszy raz słyszę o takim mieście. Gdzie to jest?
 — W Polsce, pod zaborem niemieckim — odpowiedział Zorski.
 — Aha, w Niemczech — uradował się tamten.
 — Nie w Niemczech, a w Polsce, pod zaborem niemieckim — powiedział Zorski z naciskiem.
 — Czym pan się trudni?
 — Jestem lekarzem, ale pozwoli mi pan, że i ja o coś zapytam?
 — O co? — nadął się mały człowieczek. — Cóż pan może mieć za pytania?
 — Chciałbym wiedzieć, kim pan jest i po co mnie tu sprowadzono? — odpowiedział Zorski, nie