Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/28

—   234   —

zważając na niezachęcający zgoła ton swego rozmówcy.
 — Jestem korregidorem — burknął tamten — ma pan to sobie pamiętać raz na zawsze, a po co pana tu sprowadzono, to się dowiesz podczas przesłuchania.
 — Przesłuchania? — powtórzył Zorski — cóż to, pod śledztwem jestem?
 — Tak jest, wielce szanowny panie — odpowiedział korregidor — jest pan pod śledztwem i masz odpowiadać, a nie pytać o to, co do ciebie nie należy. Zrozumiano?
 Zorski nie odpowiedział. Zrozumiał, że wpadł w pułapkę i znajduje się w mocy wroga, postanowił więc zachowywać się tak, by nie wywołać awantury, na której najwidoczniej zależało zacnemu przedstawicielowi hiszpańskiej władzy.
 — Jest więc pan lekarzem? — pytał korregidor, nie doczekawszy się odpowiedzi.
 — Tak — odparł Zorski krótko.
 — Jaka jest pana specjalność?
 — Nie mam specjalności, leczę wszelkie choroby.
 — Wiek?
 — Dwadzieścia sześć lat.
 — Karany?
 — Nie.
 — Ani razu?
 — No, karany, ale tylko jeden raz — ze skruszoną miną przyznał się Zorski.
 — Aha! — ucieszył się korregidor. — Kiedy? Jak? Za co? Na ile?