Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/29

—   235   —

 — Już dawno temu — pokorniej jeszcze mówił doktór — byłem jeszcze wtedy małym chłopcem. Dostałem mocnego klapsa od matki za to, że zlasowałem konfitury...
 Korregidor osłupiał. Przez chwilę nadęty jak indor patrzał w milczeniu na śmiałka, który z niego zakpił najbezczelniej w świecie, potem wybuchnął gniewem.
 — Ja cię nauczę rozumu! — krzyczał, bijąc pięścią w stół. — Jak ci zakują ręce i nogi, to się nie będziesz więcej mądrzył.
 — Zakują? — powtórzył nieprzestraszony groźbą doktór. — Ha, to trudno.
 — Milczeć i odpowiadać na pytania! — pienił się złośliwy malec — milczeć i gadać do rzeczy!
 Zorski z trudem pohamował śmiech. Zdawał sobie sprawę, że sytuacja w gruncie rzeczy nie jest zabawna wcale i że bezpieczniej, będzie nie narażać się więziennemu królikowi, który znów się zabrał do badania.
 — Żonaty?
 — Nie, kawaler.
 — Ma pan jakiś majątek?
 — Nie.
 — Naprawdę nie? — zapytał, uśmiechając się niedowierzająco korregidor.
 — Naprawdę.
 — A gotówkę ma pan przy sobie?
 — Mam, ale bardzo niewiele, ze trzydzieści dukatów.
 — Daj pan tutaj.
 Zorski oddal sakiewkę, a korregidor skrupu--