Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/10

—   244   —

 — Tak, sennorze. Byłem nim od dzieciństwa prawie.
 — Co za przeciwieństwa: wolne, otwarte, bezbrzeżne morze i ta przeklęta dziura!
 — Oj, tak, panie doktorze! Z początku płakałem, jak dziecko, wyłem, jak pies, tłukłem głową o mury, ale później uspokoiłem się. Teraz już mi wszystko jedno, byle prędzej koniec. Niedługo wywloką stąd mojego trupa, zakopią gdzieś na cmentarzu w kącie, przeznaczonym dla zbrodniarzy i włóczęgów. A to wszystko zawdzięczam pewnemu prawnikowi.
 — Ba — odpowiedział Zorski — i ja tu jestem przez jednego prawnika. Nie wiem, za co mnie wpakowano, ale to na pewno jego sprawka.
 — Skąd pana sprowadzono?
 — Z Rodrigandy.
 — Co? — zerwał się więzień — to niemożliwe! Mnie też tam wzięto.
 — Naprawdę? — zdziwił się doktór — a jak się nazywa ten prawnik, z którego winy pan tu siedzi?
 — Gasparino Kortejo, notariusz.
 — Do stu tysięcy! — zawołał w najwyższym zdumieniu Zorski. — Toż to ten sam łotr. Mówił pan, żeś tam kogoś pobił?
 — A tak, jego właśnie.
 — Do djabła! Jakże się to stało?
 Ale chory więzień, zmęczony wzruszeniem i rozmową, osłabł nagle do tego stopnia, że odpowiedział cicho: