Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/16

—   250   —

 — Co?! — zawołał doktór. — Kortejo był wspólnikiem waszego kapitana?
 — Tak, sennorze.
 — To dopiero! — zdumiewał się Zorski — a może znał pan Landolę, kapitana okrętu „La Pendola“?
 — Nie. Co to za jeden?
 — Podobno również korsarz, a jednocześnie wspólnik tego Korteja.
 — Nie, nie znam go, nie słyszałem nigdy o takim.
 Zapadło milczenie. Obaj więźniowie nie przypuszczali nawet, że Landola i Grandprise to jedna i ta sama osoba, „Lion“ zaś i „La Pendola“ to tylko różne nazwy tego samego korsarskiego okrętu. Tego rodzaju statki bowiem i ich dowódcy zmieniają natychmiast nazwę, gdy tylko działalnością ich zaczynają się interesować władze.
 — Nie mówił mi pan jeszcze, w jaki sposób pan się tu dostał — przypomniał Zorski.
 — O, to długa historia — odpowiedział tamten. — Pewnego razu z polecenia Korteja porwaliśmy w Meksyku jednego człowieka...
 — W Meksyku? — przerwał doktór zdumiony. — W jakim mieście?
 — W Vera Cruz.
 — Coście z nim zrobili?
 — Zabraliśmy ze sobą aż do Afryki i tam sprzedaliśmy go w Herrar do niewoli.
 — Białego?
 — Tak.
 — Ależ to okropne!