Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/22

—   256   —

 — Alimpo, rozkaż zaprząc konie do powozu.
 — Czy kontezza znowu wyjeżdża?
 — Tak.
 Poszła do mieszkania adwokata. Hrabianka bywała bardzo rzadko u notariusza, toteż zdziwił się bardzo, gdy ją zobaczył.
 — A, donna Róża! Proszę usiąść — rzekł, podsuwając jej krzesło.
 — Nie mam czasu siadać. Przyszłam, by zadać panu pewne pytanie.
 — Słucham.
 — Czy pan wie o tym, że doktór Zorski wyjechał z korregidorem z Manrezy?
 — Nie, nic o tym nie wiem.
 — Pan kłamie! — krzyknęła gwałtownie. Sennor kłamie bezwstydnie.
 — Kontezzo — odparł prawie groźnie.
 — Jak śmie pan do mnie przemawiać takim tonem. Natychmiast jadę do korregidora i dowiem się, czy pan w tym maczał pałce. Addio.
 Wyszła, pozostawiając oniemiałego adwokata. Zbliżył się do okna i rzeczywiście ujrzał ją, odjeżdżającą do Manrezy.
 — Hrabianka też zaczyna być niebezpieczna — rzekł do Klaryssy, która w tej chwili weszła do jego gabinetu.
 — Będę musiał użyć moich niezawodnych środków. Czy będziesz mogła dodać do herbaty hrabianki kilka kropel trucizny?
 — Dobrze, już ja to załatwię, ale przyrzek--