Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/23

—   257   —

nij mi, że potem zabiorę ją do swojego klasztoru i otrzymam połowę majątku.
 — Zgadzam się na to. Drugą połowę ja wezmę, bo Alfons będzie miał dość i bez jej części.
 Tymczasem Róża zbliżała się do Manrezy. Natychmiast udała się do domu korregidora. Nie zastała go jednak w domu.
 — Nie wie pani dokąd wyjechał? — spytała Róża żonę korregidora.
 — Niestety, nie wiem. Ze swoich spraw urzędowych nigdy się nie zwierza.
 — A może pani wie, kto mógł spowodować jego nagły wyjazd?
 — Sądzę, że brat pani, don Alfons, bo przyjechał na koniu, a wkrótce potem wyjechał mój mąż z czterema żandarmami.
 — Czy nie powiedział, kiedy powróci?
 — Nie.
 Hrabianka Róża odeszła. Dowiedziała się przynajmniej, że znowu coś knują. Gdy wróciła do Rodriganda, poprosiła brata do siebie
 — Byłeś w Manrezie dzisiaj?
 — Tak.
 — W jakiej sprawie?
 — Mówiono przecież, że trupa umyślnie rzucono w dół, więc sprowadziłem żandarmów, by wykryto sprawców.
 Dała się okłamać.
 — Możesz sobie iść — rzekła.
 Ale on chciał pozostać u niej. Podobała mu się jego „siostra” i swoim zachowaniem nie zdra--