Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/25

—   259   —

 — Ja się was nie boję.
 — Odkryję wszystkie łotrostwa. List, podpisany przez pana, złożę w sądzie. Przyniosłem go, by wymienić na porucznika. Powiedźcie, czy on naprawdę nie żyje?
 Po obliczu adwokata przemknął krótki i szybki jak błyskawica uśmiech.
 — Czy macie rzeczywiście kwit ze sobą?
 — Tak, czy porucznik nie żyje?
 — Pokażę wam list, jaki dostałem w tej sprawie, zaczekajcie chwilę. Wszedł do drugiego pokoju i wziąwszy naładowany pistolet do kieszeni i jakiś list, zwrócił się do kapitana.
 — Muszę się przekonać, czy macie rzeczywiście ten papier przy sobie.
 — Tutaj jest ukryty — odparł bandyta, uderzając się w pierś.
 Podał mu list. Kapitan wnet poznał, że ma do czynienia ze zwykłym oszustwem. Zdziwiony podniósł głowę i ujrzał lufę rewolweru skierowanego wprost ku sobie.
 — Stój, psie! — krzyknął notariusz.
 Padł strzał i kapitan legł śmiertelnie raniony. Notariusz natychmiast zaryglował drzwi i rozpiął surdut. Ale nie znalazł dokumentu.
 — Oszukał mnie! Lecz gdy jego ludzie znajdą swego wodza u mnie, będę zgubiony.
 Dały się słyszeć kroki na korytarzu. Widocznie usłyszano strzał i słudzy przyszli zbadać, co się stało.
 Z gorączkowym pośpiechem zapinał surdut,